Z rymami naprawdę jest nieprosto. Miałem kiedyś taką prostą wizję, że jest "żabka - czapka - łapka", i że wszystko się tak gładko układa - ale kiedy patrzę na to, jak prawdziwi autorzy piszą w prawdziwych wierszach, to wszystko się komplikuje.
Przykładowo, w "Kwiatach polskich" pisze:
Irysy, hopjesy,
Chałwę i cięguty,
Sachar maroż, rachatłukum,
Wafle i andruty.Rąbały toporkiem
Białomiodu kamień:
Jak go zagryźć, to się w zębach
"Ciąga" pasemkami.
Kiedy tę parę słów "kamień - pasemkami" widzę w tym kontekście, to jestem niemal pewien, że w intencji autora miał to być rym. I przed tym czterowierszem, i po nim idą takie czterolinijkowe kawałki, w których linijka 2 i 4 się rymują, więc pewnie tu też Tuwim chciał zrymować. No i jak w takim miejscu Tuwim pisze "-amień", "-ami", to myślę, że to nie przypadkiem tak się złożyło, tylko celowo, że to jest taki nietrywialny ale ładny rym. No dobrze, więc uznałem, że napisane tu słowa "kamień, pasemkami" sie rymują.
Minęło kilka miesięcy. Myślałem sobie przy niedzieli o tym, że mogę spojrzeć na polskie słowa jako na węzły w takim grafie, w którym krawędziami jest relacja rymowania się, i poszukać w tym grafie największej wyspy. Napisałem program i znalazłem wyspę, która składa się ze 159 słów. Oto te słowa:
AE, ALIANSIE, ARYSTOTELESIE, BEZKRESIE, BRZEGIEM, BRZEMIĘ, BYSTRZEJ, CAŁOKWIT, CEGIEŁ, CHCE SIĘ, CHCIEJ, CHLEBIE, CIEBIE, CIEMIĘ, CIEŃ, CISZĘ, CIĘ, DECH, DESZCZ, DLA NIEJ, DNIE, DOKŁADNIE, DRGNIEŃ, DRZEMIĘ, DRZEW, DRZEWIE, DWIE, DYWANIK, DZIESIĘĆ, DZIEŃ, DZIWUJE SIĘ, DŹGNIESZ, EST, GDZIEŚ, GDZIEŻ, GENEWIE, GLEBIE, GNIEW, GNIEWEM, GNIEWIE, GRZEBIE, GRZEBIĘ, ICH, JAMIE, JE, JEJ, JESIEŃ, JEST, KAMIEŃ, KRADNIE, KREW, KWITŁ, KŁAMIE, LESIE, MAMIE, MGLE, MIEĆ, MIT, MKNIE, MNIE, MODRZEWIE, NA DNIE, NA NIM, NAMIESTNIK, NAZWISKAMI, NIE, NIE BIJ, NIE WIE, NIE WIEM, NIEBIE, NIESIE, NIKT, NIĆ, ODGRZEBIĄ, OMAMIEŃ, ONIEMIEŃ, OTCHŁANI, OTWIERAJCIE SIĘ, PASEMKAMI, PEWIEN, PIERZCHŁ, PIEŃ, PLEMIĘ, PODZIWIENIE, POGONIE, POGRZEBIE, PORANIŁ, POTRZEBIE, PRZEDŚPIEWIE, PRZYSTANI, RAMIE, RAMIĘ, RYTM, RZECE, RŻNIE, SAMOWŁADNIE, SERC, SIEBIE, SIEDŹ, SIEW, SIEWIE, SIEĆ, SIEŃ, SIĘ, SKAZANI, SKOŁATANI, SNADNIE, SPADNIE, SREBRZYSTSZEJ, STRZECH, SWE, SZKLE, TEŻ, TRES, TRZE SIĘ, TRZESZCZ, TRZEW, UKAŻE SIĘ, UKŁADNIE, UNIESIEŃ, UPADNIE, WIE, WIEK, WIERSZ, WIESZ, WIEŚ, WIEŚ CIĘ, WIKT, WPADNIE, WRE, WSTYD, WYNIESIE, YAMBAMBE, ZANIESIE, ZAPADNIE, ZARZEWIEM, ZELANCIE, ZGADNIE, ZIEMIĘ, ZJEŚĆ, ZMIERZCH, ZNAMIĘ, ZWIERZ, ZŁAMIE, ZŁE, ŁADNIE, ŁADNIEJ, ŁAMIE, ŁBIE, ŁEZ, ŚCICHŁ, ŚPIEW, ŚPIEWIE, ŚWIT, ŹDŹBLE, ŹLE, ŻE, ŻEŃ, ŻYĆ
Najpierw myślałem, że to jakiś błąd, bo jak na przykład przejść po rymach od "ae" do "pasemkami" - ale wygląda na to, że wszystko się zgadza. Droga od "ae" do "pasemkami" wygląda tak:
AE → WIE
(Z: "Kwiaty polskie" - Julian Tuwim)
WIE → CIEBIE
(Z: "Kwiaty polskie" - Julian Tuwim)
CIEBIE → ZIEMIĘ
(Z: "Elon Musk umiera na Marsie" - Radosław Jurczak)
ZIEMIĘ → PLEMIĘ
(Z: "Ojczyzna nasza" - Aleksander Fredro)
PLEMIĘ → ZNAMIĘ
(Z: "Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią" - anonim)
ZNAMIĘ → RAMIĘ
(Z: "Na kalwaryją Jaśnie Wielmożnego Pana P Mikołaja Zebrzydowskiego Wojewody i Starosty Krakowskiego przemysłem i kosztem wielkim na gruncie swym własnym rzetelnie wystawioną z znacznym pomnożeniem chwały" - Kasper Miaskowski)
RAMIĘ → KAMIEŃ
(Z: "Warszawa" - Krzysztof Kamil Baczyński)
KAMIEŃ → PASEMKAMI
(Z: "Kwiaty polskie" - Julian Tuwim)
I nie mówcie mi, że nie ma słowa "ae", bo przecież:
A inna wyspa - czarnoluda.
Tam się dziewczyny biją w uda.
Śpiewając: Wamba negro mbamba
Somba ubumba ay aé!
Ay, tamba tamba tamba tamba
Yamba mulata yambambe!
A potem woda - nuda - woda -
Nudą i wodą płyną dnie...
Patrz zresztą: https://sci-hub.st/https://doi.org/10.2307/2498625