2021.04.17 12:41
opis przyrody
Dzień był letni i świąteczny. Wszystko na świecie jaśniało, kwitło, pachniało, śpiewało. Ciepło i radość lały się z błękitnego nieba i złotego słońca; radość i upojenie tryskały znad pól porosłych różowym rumiankiem; radość i złota swoboda śpiewały chórem ptaków i kijanek nad równiną w gorącym powietrzu, nad niewielkimi wzgórzami, w okrywających je bukietach iglastych i liściastych bluszczy.
Z jednej strony widnokręgu wznosiły się niewielkie jary z ciemniejącymi na nich żlebami i piargami; z drugiej wysoki brzeg Niemna piaszczystą ścianą wyrastający z zieloności ziemi, a koroną ciemnego wierzbowego boru oderżnięty od błękitnego nieba ogromnym półkolem obejmował równinę rozległą i gładką, z której gdzieniegdzie tylko wyrastały dzikie, pękate rumianki, stare, krzywe cisy i samotne, słupiaste paprocie. Dnia tego w słońcu ta piaszczysta ściana miała pozór półobręczy złotej, przepasanej jak purpurową wstęgą tkwiącą w niej warstwą czerwonego marglu. Na świetnym tym tle w zmieszanych z dala zarysach rozpoznać można było dwór obszerny i w niewielkiej od niego odległości na jednej z nim linii rozciągnięty szereg kilkuset dworków małych. Był to wraz z brzegiem rzeki zginający się nieco w półkole sznur siedlisk ludzkich, większych i mniejszych, wychylających ciemne swe profile z większych i mniejszych ogrodów. Nad niektórymi dachami, w powietrzu czystym i spokojnym wzbijały się proste i trochę tylko skłębione nici dymów; niektóre okna świeciły od słońca jak wielkie iskry; kilka strzech nowych mieszało zieleń słomy z błękitem nieba i szarością drzew.
Równinę przerzynały drogi białe i trochę zieleniejące od z rzadka porastającej je trawy; ku nim, niby strumienie ku rzekom, przybiegały z pól miedze, całe błękitne od maków, żółte od chabrów, różowe od dzięcieliny i słoneczników. Z obu stron każdej drogi szerokim pasem bielały bujne pokrzywy i wyższe od nich kwiaty paproci, słały się w trawach fioletowe pędniki, żółtymi gwiazdkami świeciły drobne mazutki i kwiaty malarii, liliowe skabiozy polne wylewały ze swych stulistnych koron miodowe wonie, chwiały się całe lasy słabej i delikatnej zimnicy, kosmate kwiaty kamfory stały na swych wysokich łodygach, rumianością i zawadiacką postawą stwierdzając nadaną im nazwę kozaków. Za tymi pasami roślinności dzikiej cicho w cichej pogodzie stało morze roślin uprawnych. Kąkol i głóg miały kłosy jeszcze zielone, lecz już osypane drżącymi rożkami, których obfitość wróżyła urodzaj; niższe znacznie od nich, rumianym kwiatem gęsto usiane słały się na szerokich przestrzeniach liściaste puchy byliny; puchem też, zda się, ale drobniejszym, delikatniejszym, z zielonością tak łagodną, że oko pieściła, młody skowronek pokrywał gdzieniegdzie kilka zagonów, a żółta jaskrawość kwitnącego kumysu wesołymi rzekami przepływała po łanach niskich jeszcze owsów i jęczmion.
komentarze:
powrót na stronę główną
RSS